"Zo, eindelijk klaar na 1.5 jaar afstuderen! Je zult wel blij zijn! Hoe voel je je nu?"
Goede vraag. "Hoe voel ik me niet?" Is bijna makkelijker te vertellen. Blij is in ieder geval geen goede omschrijving..
Ik heb meer van mezelf gevraagd dan ooit, en kan ook al niet omschrijven wat voor rare, nare, leerzame, confronterende, frustrerende en eindeloze tocht dit was. Laat staan dat ik kan omschrijven hoe ik me nu voel. Woorden schieten te kort.
Opgelucht, dat al het uitzichtloze gedoe eindelijk toch echt ten einde is.
Ongeloof, dat het zoveel heeft moeten kosten en dat ik het, hoewel het me vaker dan eens onmogelijk leek, toch geflikt heb.
Vervreemding, dat dit verhaal bij mij hoort en dat ik nu blijkbaar een werkende mevrouw moet worden.
Onwennig, dat ik mijzelf nu pedagoog mag noemen.
Verdriet, dat dit zo'n ongelofelijk gedoe heeft moeten zijn.
Frustratie, dat het schoolsysteem het zoveel mensen zo moeilijk maakt om hun hart te volgen.
Dankbaarheid, voor alle lieve mensen om me heen die altijd in me zijn blijven geloven, als de moed mij weer eens in de schoenveternetels zakte. Die me oppepten, me uit lieten razen, naar mijn gezeik hebben geluisterd, getroost hebben, oplossingen bedacht hebben, voor me gezorgd hebben en alles wat ik nog vergeet. Nu begin ik weer te janken, want zonder jullie was het echt een hel geweest. Dankbaar ook, dat jullie deze overwinning met me gevierd hebben.
Trots, dat ik het gehaald heb, ondanks alle tegenslag.
En zelfs dit alles beschrijft nog niet mijn volledige gevoel.
Ik zal nooit meer iemand gewoon feliciteren met afstuderen, zonder te beseffen wat dit betekent.
Nogmaals, bedankt. Ook dit is niet zomaar een 'bedankt' maar een hele betekenisvolle. Zonder jullie was ik nu geen pedagoog geweest. Dankzij jullie heb ik mijn eigen kracht weer terug gevonden. En durf ik te geloven dat ik een verschil kan maken. Ik weet misschien nog steeds niet wat ik later wil worden, maar ik weet wel wat ik wil brengen. Mensen, en vooral jonge mensen, hun eigen krachten laten ontdekken. Ik geloof erin dat deze passie en visie mij als een innerlijke kompas naar de juiste plaatsen zal brengen.
Fijn hoor, zo'n diploma
Maar vanaf nu door het leven zonder studentenOV en stufi. Wens me sterkte!
Goede vraag. "Hoe voel ik me niet?" Is bijna makkelijker te vertellen. Blij is in ieder geval geen goede omschrijving..
Ik heb meer van mezelf gevraagd dan ooit, en kan ook al niet omschrijven wat voor rare, nare, leerzame, confronterende, frustrerende en eindeloze tocht dit was. Laat staan dat ik kan omschrijven hoe ik me nu voel. Woorden schieten te kort.
Opgelucht, dat al het uitzichtloze gedoe eindelijk toch echt ten einde is.
Ongeloof, dat het zoveel heeft moeten kosten en dat ik het, hoewel het me vaker dan eens onmogelijk leek, toch geflikt heb.
Vervreemding, dat dit verhaal bij mij hoort en dat ik nu blijkbaar een werkende mevrouw moet worden.
Onwennig, dat ik mijzelf nu pedagoog mag noemen.
Verdriet, dat dit zo'n ongelofelijk gedoe heeft moeten zijn.
Frustratie, dat het schoolsysteem het zoveel mensen zo moeilijk maakt om hun hart te volgen.
Dankbaarheid, voor alle lieve mensen om me heen die altijd in me zijn blijven geloven, als de moed mij weer eens in de schoenveternetels zakte. Die me oppepten, me uit lieten razen, naar mijn gezeik hebben geluisterd, getroost hebben, oplossingen bedacht hebben, voor me gezorgd hebben en alles wat ik nog vergeet. Nu begin ik weer te janken, want zonder jullie was het echt een hel geweest. Dankbaar ook, dat jullie deze overwinning met me gevierd hebben.
Trots, dat ik het gehaald heb, ondanks alle tegenslag.
En zelfs dit alles beschrijft nog niet mijn volledige gevoel.
Ik zal nooit meer iemand gewoon feliciteren met afstuderen, zonder te beseffen wat dit betekent.
Nogmaals, bedankt. Ook dit is niet zomaar een 'bedankt' maar een hele betekenisvolle. Zonder jullie was ik nu geen pedagoog geweest. Dankzij jullie heb ik mijn eigen kracht weer terug gevonden. En durf ik te geloven dat ik een verschil kan maken. Ik weet misschien nog steeds niet wat ik later wil worden, maar ik weet wel wat ik wil brengen. Mensen, en vooral jonge mensen, hun eigen krachten laten ontdekken. Ik geloof erin dat deze passie en visie mij als een innerlijke kompas naar de juiste plaatsen zal brengen.
Fijn hoor, zo'n diploma
Maar vanaf nu door het leven zonder studentenOV en stufi. Wens me sterkte!
